Rozdział 7. Starcie

- Podaj pozycję.

- Tuż za śliczną blondynką w kusej sukience.

- Podaj pozycję, Matt!

- Oj, no nie wpieniaj się tak! Jestem na galerii. Nudno tu jak cholera. Tylko ładne dziewczyny powstrzymują mnie od skoku.

Jack przewrócił oczami.

- Co widzisz?

- Wszystko.

- Jennifer?

- Akurat ona gdzieś zniknęła. Szef gada z jakimiś obcymi. Spluwa razem z tym grubasem zajada się smakołykami. Mała i olbrzym też do nich idą. Synek wyrwał jakąś laskę i szaleje z nią na parkiecie. Szczęściarz. No nie wiem, stary, nic ciekawego się nie dzieje.

- Obserwuj dalej. Danny?

- Jestem przy schodach. Starszy synek właśnie opuścił resztę towarzystwa. Nie wiem, dokąd zmierza, ale dokądś na pewno.

- Uważaj, Jack. - W słuchawce rozległ się ostrzegawczy głos Matta. - Morosi jest przy barze. Niebezpiecznie blisko ciebie.

Jack stał tyłem do baru. Przekręcił nieco głowę i kątem oka dostrzegł Charliego popijającego samotnie drinki. Wyglądał na zmarnowanego. W ogóle nie zwracał uwagi na to, co dzieje się wokół niego. Nie zauważyłby Jacka, a już na pewno szanse, że rozpoznałby go w tym tłumie były uspokajająco niskie. Chłopak odwrócił się, z powrotem wpatrując w przestrzeń przed sobą.

- Uwaga, idzie synek! - syknął Matt do słuchawki.

Przed Jackiem mignęła sylwetka Saveria Fabiano, który ominął go wielkim łukiem i najprawdopodobniej dosiadł się do Charliego. Chłopak zrobił niepozorny krok w tył, by lepiej słyszeć ich rozmowę.

- Ciężki dzień? - zagadnął Saverio obojętnym, wręcz chłodnym tonem.

- A żebyś wiedział. - Nastąpiła przerwa, w trakcie której Charlie pewnie wychylał kolejnego drinka. - Twoja kuzynka potrafi wykończyć każdego.

- Domyślam się.

Znowu cisza. Przedłużała się, jakby każdy z nich zastanawiał się, co powiedzieć.

- Co myślisz o tym Rocolim? - spytał w końcu Charlie.

- Myślę, że będzie z niego świetny wspólnik.

- A tak poza tym?

- Poza tym mnie nie interesuje.

Rozległo się przeciągłe westchnięcie Charliego.

- W każdym razie nie o tym chciałem z tobą rozmawiać – odezwał się znów Saverio.

- Chciałeś ze mną rozmawiać?

- Owszem.

- Zatem zamieniam się w słuch.

- Chodzi o Jennifer...

- Oczywiście. O co innego mogłoby chodzić? - Głos Charliego stał się nagle oschły i nieprzyjemny. - Przypominam ci, że jestem wierny jej, a nie tobie. Zastanów się nad tym, co chcesz powiedzieć.

- Nie muszę. Jestem pewien, że mi pomożesz.

- Mnie się nie da kupić.

- Nie, ale... - urwał. Rozległ się szelest, jakby wyciągnął kawałek papieru. Znów nastała cisza. Dłuższa niż wcześniej. Jack zaczął się zastanawiać, czy w ogóle wznowią rozmowę.

- Nikt ci w to nie uwierzy – warknął Charlie. Przez jego głos przebijał niepokój. - Nie ma żadnych dowodów, że to ja.

- Mam jeszcze nagranie. Chcesz posłuchać?

I znów cisza.

- Ty sukinsynu.

- Nie używaj tu takich słów, Charlie. W końcu jesteśmy w towarzystwie. Więc, jak będzie? Wysłuchasz mojej prośby?

- Gadaj. - Charlie wydawał się wściekły i zrezygnowany zarazem.

W tym momencie Saverio ściszył głos na tyle, że Jack nie potrafił dosłyszeć jego słów. Chłopak zmarszczył brwi. Zastanawiał się nad ich rozmową. Czyżby Saverio właśnie zaszantażował Charliego? Ale dlaczego? Przecież obaj są po tej samej stronie. Po stronie Giancarla Fabiano. A może istnieją jeszcze jakieś inne strony, o których Jack nie ma pojęcia? Albo Charlie nie jest do końca lojalny wobec szefa?

Co takiego było na tej kartce papieru, że Charlie zgodził się pomóc Saveriowi? Przecież chwilę wcześniej mówił, że jego nie da się kupić. No i czego chciał Saverio?

Mówili coś o Jennifer...

Krew w głowie Jacka zaczynała już pulsować od nadmiaru pytań. Próbował analizować to wszystko na chłodno, ale był zbyt rozgorączkowany. Nie potrafił pojąć, dlaczego ci dwaj mieliby spiskować. I przeciwko komu...?

W tym momencie Saverio Fabiano ponownie minął Jacka, w ogóle nie zwracając na niego uwagi. Zaś, gdy chłopak spojrzał kątem oka w stronę baru, zauważył, że miejsce Charliego było puste. Musieli załatwić już swoje sprawy i wrócić do zabawy.

Odetchnął głęboko, próbując uspokoić rozbiegane nerwy.

- I co, Jackie? - odezwał się Danny, jakby instynktownie wyczuwając, że już po wszystkim.

- Później wam opowiem – odparł Jack. - Znalazłeś ją, Matt?

- Stary, masz pojęcie, ilu tu jest ludzi? A wśród nich pięknych pań? Mój radar szwankuje! Nie wiem, gdzie mam oczy zawiesić, bo każda z nich jest ładniejsza od drugiej. Swoją drogą, jak one to robią? Przecież...

- Niech on się lepiej zajmie facetami – zaproponował Danny zirytowanym głosem.

- Świetny pomysł – podjął Jack. - Matt, skup się na szefie. Zobacz, wokół kogo się kręci. Dasz radę?

W słuchawce słychać było westchnienie blondyna.

- Nie, stary, to dla mnie za trudne – mruknął sarkastycznie. - Nie jestem debilem.

- Dobrze, że nas uświadomiłeś, bo już zaczynaliśmy się martwić – odpowiedział mu Danny. Jack wręcz widział przed oczami jego kpiący uśmiech.

- Nie wymądrzaj się tak, bystrzaku – odwarknął mu Matt. - Lepiej skup się na robocie.

- Nie wiem, jak ty, ale ja nie mam problemów ze skupieniem.

- Masz za to inne problemy. Widziałeś kiedyś...

- Cześć!

Jack drgnął na dźwięk tego głosu. Obrócił powoli głowę i zobaczył ją opartą o ścianę, z kokieteryjnym uśmiechem na twarzy. Wyglądała seksownie, ale nie wyzywająco. Dużo lepiej, niż gdy widział ją po raz ostatni. Zachowywała się też inaczej. Bardziej powściągliwie, zachowawczo. Obserwowała go uważnie ciemnymi oczyma, jakby chciała wejrzeć wgłąb jego samego.

Jacka na tyle zdziwił jej widok, że odjęło mu mowę. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Wydawało się, że zdała sobie z tego sprawę, bo odepchnęła się od ściany i stanęła tuż przed nim.

- Pamiętasz mnie? - spytała Jennifer Fabiano. Sprawiała wrażenie, jakby doskonale wiedziała, jakiej doczeka się odpowiedzi.

Jack z trudem przybrał kamienny wyraz twarzy. Zastanawiał się, co powinien odpowiedzieć. Co odpowiedziałby zwykły ochroniarz? Chyba zająłby się swoją robotą?

Ta opcja wydała mu się najlepsza, spojrzał więc przed siebie, udając bardzo skupionego. W rzeczywistości targał nim niepokój.

- Jestem w pracy – powiedział, opierając się jej władczemu tonowi. - Proszę mi nie przeszkadzać.

- Pamiętasz mnie? - ponowiła pytanie natarczywie. Patrzyła na niego wyczekująco. W sumie i tak nie było sensu udawać. Zauważyła go.

- Jasne, że pamiętam – mruknął przyciszonym głosem. - Wpędziłaś mojego kumpla w niezłe bagno. Ale teraz byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś pozwoliła mi pracować.

Jennifer uniosła brwi, przyglądając mu się uważnie. Wyglądała, jakby nad czymś usilnie się zastanawiała. Po chwili zaś chwyciła rękę Jacka i pociągnęła go za sobą. Zaskoczony chłopak pozwolił się ciągnąć tylko przez chwilę. Potem jednak stanął twardo, a Jennifer nie miała wystarczająco siły, by ruszyć go z miejsca. Spojrzała na niego z wyrzutem.

- Chcę z tobą porozmawiać – oznajmiła. To nie była prośba ani pytanie. To brzmiało jak rozkaz. A wypowiedziała go w taki sposób, jakby robiła to już setki razy wcześniej i zawsze otrzymywała to, czego chciała.

- Jestem w pracy – przypomniał jej, wskazując na napis "Ochrona" na jego marynarce. Nie wiedział, co takiego planowała, ale wolał się trzymać na baczności. Nasłuchał się już wystarczająco opowieści o Jennifer Fabiano.

- Jest tu was tyle, że na pewno nikt nie zauważy, że właśnie zniknąłeś z posterunku. - Podeszła bliżej niego, ani na chwilę nie puszczając jego ręki, i ściszyła głos. - A jeśli nawet, to pan Mauriex na pewno nie będzie zły, jeśli dowie się, że to właśnie ja ciebie pożyczyłam. Jest w bardzo... zażyłych stosunkach z moją rodziną.

Mówiąc to, uśmiechnęła się w tak niewinny i rozczulający sposób, że Jack bezwiednie podążył za nią. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, co robi.

Zaprowadziła go na duży balkon z grubą, kamienną balustradą, tam, gdzie było mniej ludzi. Co prawda, kręciła się tu jeszcze paru gości, ale w porównaniu z tłumem w środku, tutaj było pusto.

Jack postanowił wykorzystać okazję. Zwłaszcza, że to ona sama żądała kontaktu z nim. Zmarnowali już zbyt wiele szans i popełnili zbyt wiele błędów. I mimo, że ta niepozorna, śliczna dziewczyna omal nie przyprawiała go o atak paniki, postanowił, że tym razem będzie inaczej. Nawet jeśli Matt i Danny przestali dawać znaki życia przez radio...

Właśnie. Co z nimi? Czyżby nagle odjęło im mowę?

Jack sięgnął do ucha, nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Nie było w nim słuchawki! Ta zwisała bezwiednie z kabelka, ale przecież Jack jej nie wyciągał. To ona. To ona musiała ją wyciągnąć, ale nawet nie czuł, kiedy. Cholera...

Jennifer zauważyła jego zaniepokojenie.

- Jakiś problem? - spytała.

Jack odchrząknął. Tkwiący w nim jakiś pierwotny instynkt obawiający się wszystkiego, co nieznane i nieokiełznane, kazał mu uciekać, gdzie pieprz rośnie. Bał się jak cholera. Nie wiedział, czy już domyślała się, kim jest, czy może tylko chciała zabawić się jego kosztem. Może za moment z każdej strony wyskoczą uzbrojeni po zęby mafiozi i rozwalą go na miejscu? A może ona zaraz wyciągnie nóż i poderżnie mu gardło zanim on zdąży choćby ruszyć ręką? Bał się, to prawda. Ale tylko idiota nie bałby się w tej sytuacji. Jack mimo to nie posłuchał swojego pierwotnego instynktu. Wypuścił tylko powietrze z płuc, by choć trochę uspokoić nerwy. Miał już pomysł, jak to rozegrać.

- Mogłabyś być znakomitym kieszonkowcem – oznajmił spokojnie, wskazując na zwisającą słuchawkę. Zdobył się nawet na lekki uśmiech.

Jennifer zaśmiała się. Zrozumiała, o co mu chodziło.

- Uwierz mi, aspiruję o wiele wyżej – powiedziała tajemniczo.

Jack nachylił się bliżej niej.

- Doprawdy? Jak wysoko?

Zacmokała i na moment spojrzała gdzieś w bok. Chyba nie przypadło jej do gustu to pytanie, mimo iż starała się to ukryć. Na ustach wciąż majaczył jej tajemniczy uśmiech.

- Widzę cię drugi raz w życiu i nie znam na tyle, by opowiadać o swoich aspiracjach.

- Zatem poznajmy się – zaproponował chłopak, wyciągając dłoń w jej stronę. - Jestem Jack.

Patrzyła na niego uważnie, mrużąc oczy. Pewnie zastanawiała się, czy powiedzieć mu swoje prawdziwe imię, czy też jakieś zmyślić.

- Jennifer – przedstawiła się w końcu, ściskając jego dłoń. A więc jednak. - Jesteś tu sam?

Jack zmarszczył brwi.

- O co ci chodzi?

- O twoich kumpli. Ten przystojniak i ten dziwak. Też tu są?

W głowie Jacka zabrzmiała syrena alarmowa, a ostrzegawczy głos wydzierał się przez megafon: "Uważaj, ona cię sprawdza!"

- Jasne, że tak – odparł niby swobodnie. - Wszystko robimy razem. Gdzie oni, tam i ja. Jakoś tak się zżyliśmy ze sobą. Chwytamy się każdej roboty, ale jak ktoś nie chce zatrudnić nas wszystkich, to ładnie dziękujemy.

- Nie widziałam ich...

- Danny jest przy schodach, a Matt na galerii. Jeśli nie przeszkadza ci słuchawka w moim uchu, mogę ich spytać, jak się mają.

- Nie trzeba – odparła z uśmiechem Jennifer. Wydawała się bardziej rozluźniona niż wcześniej. - Musicie być dobrzy. Mauriex zatrudnia tylko najlepszych.

- No jasne, to właśnie my. Przecież widziałaś nas wczoraj, prawda?

Znów się zaśmiała. Tym razem jakoś tak swobodniej. W jej głosie słychać było autentyczną wesołość.

- Widziałam! Wyczynialiście cuda! Enzo was uwielbia, a to niełatwa sztuka zaimponować właśnie jemu. Chociaż, swoją drogą, czy to nie dziwne, że ostatnio często na siebie wpadamy?

Znów te alarmowe syreny. W rozmowie z nią Jack musiał uważać na każde słowo, na każdy gest. Była bardzo uważna i w mig wyłapałaby głupi, nieprzemyślany ruch.

- Możesz to nazwać przeznaczeniem, jeśli chcesz. Dla mnie to tylko szczęśliwy przypadek. W końcu to miasto nie jest takie duże.

- A więc twierdzisz, że to szczęście, że mnie poznałeś? - spytała, przysuwając się bliżej niego.

- Szczęśliwy przypadek – poprawił ją Jack. - Nie narzekam.

- I na pewno nie ma w tym żadnej pomocy z twojej strony? - spytała. Jej głos stał się bardziej kokieteryjny, owijał się wokół niego jak kobra. Przysunęła swoje palce na tyle, by dotknęły opierającej się o balustradę dłoni chłopaka. Poczuł dreszcz w tym miejscu. Ze wszystkich sił starał się patrzeć na jej twarz, choć jego wzrok mimowolnie zjeżdżał niżej... - Na pewno to wszystko to tylko "szczęśliwy przypadek"?

Ten głos przypomniał mu o innym głosie, bardzo do niego podobnym, choć dużo bardziej nieśmiałym i niewinnym. Zobaczył też twarz, jasną i łagodną, tak różną od tej, którą widział teraz. Być może właśnie dzięki temu zdołał się opanować i nie podążył za tym uwodzicielskim głosem. Być może znów go uratowała.

- Sądzisz, że miałbym biegać po Chicago i szukać okazji, żeby poznać właśnie ciebie? - spytał nagle Jack. Udało mu się zawrzeć autentyczne zdziwienie zarówno w tonie, jak i w minie. - Niby dlaczego?

Przez moment Jennifer wyglądała, jakby jego słowa w ogóle do niej nie dotarły. Potem jednak na jej twarz zaczęła z wolna wstępować złość. Zmrużyła oczy, zmarszczyła nos i zacisnęła usta. Wyglądała na bardzo zagniewaną.

Odwróciła się na pięcie, chcąc odejść, ale Jack zdołał złapać ją za nadgarstek i powstrzymać.

- O co chodzi? Powiedziałem coś nie tak? - spytał z udawaną troską. W rzeczywistości bawiła go złość dziewczyny. Musiał bardzo urazić jej dumę, że zareagowała w ten sposób.

- Puść mnie – warknęła. - Zostaw mnie w spokoju.

Jack zatarasował jej drogę własnym ciałem i złapał za ramiona.

- Zaczekaj, Jennifer – poprosił, a dźwięk jej imienia w jakiś sposób na nią zadziałał, bo zatrzymała się. - Przepraszam, nie chciałem cię urazić.

Jennifer wyglądała już na nieco spokojniejszą, choć wciąż zagniewaną. Pokręciła głową w pełen politowania sposób.

- Co się ostatnio dzieje z wami, mężczyznami? - spytała cicho samej siebie, a potem powiedziała już do Jacka: - Jeżeli za dwie sekundy mnie nie puścisz, mój przyjaciel rozwali ci łeb.

Jack zdziwił się tymi słowami, ale jak tylko poczuł lufę pistoletu przystawioną do głowy, natychmiast puścił Jennifer.

- Dzięki, Charlie. - Dziewczyna uśmiechnęła się do wybawiciela, choć w jej głosie dało się wyczuć niepewność. - Wiedziałam, że zawsze mogę na ciebie liczyć.

Charlie nie odpowiedział przez dłuższą chwilę. Jack nie widział jego twarzy, ale zauważył, że uśmiech Jennifer powoli blaknie. Coś musiało być nie tak między tą dwójką.

- Nie można spuścić cię z oka choćby na chwilę – mruknął Charlie bardzo zmęczonym głosem. - Jeśli chcesz, żebym przestał traktować cię jak dziecko, musisz przestać zachowywać się w ten sposób.

Jennifer posmutniała jeszcze bardziej. Wyglądała na zawiedzioną. Charlie natomiast okrążył Jacka i zdziwił się bardzo, gdy go rozpoznał.

- Czy ty czasem...?

- Tak – przerwał mu chłopak. - Poznaliśmy się wczoraj. Jestem Jack.

- Co tu robisz? - Charlie był tak samo podejrzliwy, jak Jennifer.

- Jest ochroniarzem, razem z tymi jego kumplami – odezwała się dziewczyna oschłym tonem. - Nie jest zagrożeniem.

- Czego chciał od ciebie? - Charlie najwyraźniej jeszcze nie skończył.

- Nic. - Jennifer wzruszyła ramionami. - Po prostu jest skończonym dupkiem.

Jack oburzył się, słysząc te słowa. To wcale nie była prawda. Już miał się odezwać, ale Charlie mocniej przycisnął pistolet do jego czoła.

- Milcz – warknął. - Co mam z nim zrobić?

- Ja się nim zajmę. - Pojawił się czarnowłosy i czarnooki mężczyzna. Nie wyglądał na zadowolonego. Z resztą, jak wszyscy tutaj. Podszedł do Jennifer i złapał ją za ramiona. - Wszystko w porządku?

Był wyraźnie zatroskany. Natomiast dziewczyna odgarnęła włosy z twarzy, udając, że nic się nie stało.

- Oczywiście. Ten pan był tylko bardzo nieuprzejmy, ale Charlie sobie z nim poradził.

Jack jednym uchem usłyszał jeszcze gniewne syknięcie Morosiego, z którego zrozumiał jedynie: "Rocoli". Chyba mówił o tym drugim mężczyźnie. Wyglądało na to, że ci dwaj za sobą nie przepadali. Kim w ogóle był ten cały Rocoli? Jack słyszał o nim pierwszy raz.

Rocoli spojrzał na Jacka. W jego spojrzeniu było coś niebezpiecznego.

- Doprawdy? - mruknął lodowatym tonem. - Zasłużył zatem na nauczkę. Schowaj broń, Charlie, zobaczymy, jak ten pan poradzi sobie z mężczyzną.

Mówiąc to, ściągnął marynarkę i podwinął rękawy koszuli. Morosi wykonał polecenie, choć nie zrobił tego z radością. Jennifer przybrała kamienny wyraz twarzy i tylko jej uciekające do góry brwi dawały znać o zaciekawieniu.

Rocoli widocznie szykował się do walki. Ale Jack jakoś niespecjalnie miał na to ochotę, zwłaszcza, że nie zasłużył sobie na żadną"nauczkę". Podniósł ręce w obronnym geście.

- Słuchaj, stary, przepraszam, że obraziłem twoją dziewczynę. Ale to ona mnie tu wyciągnęła. Jestem w pracy i bardzo nie chciałbym, gdyby z twojego powodu spotkały mnie jakieś nieprzyjemności.

Rocoli zaśmiał się szyderczo.

- A więc jesteś tchórzem – zakpił. - Jesteś twardy, gdy masz do czynienia ze słabszą kobietą, ale miękniesz, widząc przed sobą mężczyznę? Nie sądziłem, że tacy tchórze są jeszcze na świecie.

Tego było za wiele. Jack w tym momencie poczuł taką wściekłość, że omal nie rozsadziła go od środka. Przez całe życie słyszał podobne obelgi. I tym razem zamierzał udowodnić, że jego przeciwnik się myli.

Rocoli musiał zauważyć zmianę w jego zachowaniu. Uznał to za zachętę. Przyskoczył do Jacka i wyprowadził cios z prawej strony, ale ten zatrzymał jego pięść.

- Po prostu nie chcę zrobić ci krzywdy – syknął Jack, tak że tylko Rocoli mógł to usłyszeć.

Mężczyzna zmarszczył brwi. Chyba doszło do niego, że nie miał do czynienia z chłystkiem z ulicy, a kimś o wiele lepszym. Jack widział, że i on dał się ponieść złości.

Rzucił się na niego tak szybko, że chłopak ledwie zdołał uskoczyć. Zaraz potem nadleciał kolejny cios, który posłał Jacka na ziemię. Rocoli nie czekał. Znów się zamierzył, ale Jackowi udało się błyskawicznie podnieść i uciec przed morderczą pięścią mężczyzny.

Stali teraz oboje, obserwując uważnie siebie nawzajem i oczekując na ruch ze strony przeciwnika. Jack widział, jak szybko poruszają się oczy Rocolego. Musiał uważać, by mową ciała nie zdradzić swoich zamiarów. Stracił pewność. Stał więc tylko, bacznie przyglądając się mężczyźnie.

Zauważył, jak Rocoli napiął całe ciało. Chwilę później jego pięść znów mknęła w stronę Jacka. Ale on był na to przygotowany. Schylił się i trafił przeciwnika w brzuch. Potem porządnym kopniakiem sprowadził go na ziemię.

Rocoli zgiął się w pół, a Jack stanął nad nim. Nie zaatakował jednak.

- Musisz postarać się nieco bardziej – powiedział cicho tylko do niego. - Twoja dziewczyna nas obserwuje.

Rzeczywiście, Jennifer stała nieopodal z założonymi na piersi rękami i patrzyła na to przedstawienie. Rocoli spojrzał na nią przez moment, a po chwili już jego mina stała się bardziej zacięta.

Podniósł się. Jack pozwolił mu na to, wiedział, że nie wolno kopać leżącego. Następny atak Rocolego był wściekły i nagły, dużo bardziej niż poprzednie. Chyba dał się ponieść złości. Wyprowadzał cios za ciosem, a Jack z trudem stał w miejscu, parując tylko niektóre z nich. Zaczynał żałować, że rozwścieczył Rocolego. Ale teraz nie mógł się poddać.

Wciąż obserwował uważnie przeciwnika i zdołał wypatrzyć moment, gdy jego garda była opuszczona. Zaatakował raz. Potem drugi. Trafił w nos. Rocoli zatoczył się, ale już po chwili udało mu się dosięgnąć skroni Jacka. Chłopakowi zaszumiało w uszach.

Teraz oboje byli wściekli i najpewniej pozabijaliby się nawzajem.

Ale w tym momencie Jack poczuł, jak ktoś szarpie go od tyłu. Zobaczył też Matta, który odciągnął Rocolego od niego. Chwilę później usłyszał głos Danny'ego szepczący mu wprost do ucha:

- Wyluzuj, stary.

Głos przyjaciela nieco go oprzytomnił. Rozejrzał się dokoła i spostrzegł spory tłum ludzi, a wśród nich takie osobistości jak Jacome Mauriex, Giancarlo Fabiano, Saverio i Spluwa. Szef rozglądał się przenikliwym wzrokiem po uczestnikach bójki. Jack poczuł bijący od niego chłód.

Matt przytrzymywał Rocolego i widać było, że przychodzi mu to z trudem.

- Co tu się dzieje? - spytał Giancarlo, spoglądając surowo to na Jacka, to na jego przeciwnika. Wzrok szefa przez moment prześlizgnął się również po Jennifer, która starała się wyglądać niewinnie.

- To nic, proszę pana – z wyjaśnieniami pośpieszył Charlie. - To tylko nieporozumienie.

Giancarlo jeszcze raz zmierzył wszystkich wzrokiem.

- O ile mi wiadomo, nieporozumienia nie kończą się w ten sposób. Panie Rocoli, dlaczego wszczyna pan bójki z ochroną?

Mężczyzna uwolnił się wreszcie z uścisku Matta, poprawił krawat i koszulę i spojrzał na szefa spokojnym wzrokiem. Przybrał opanowaną postawę, jakby nic nie było w stanie go ruszyć. Było to tak różne od tego, co Jack widział przed chwilą.

- Proszę mi wybaczyć, panie Fabiano – rzekł Rocoli, delikatnie spuszczając głowę na znak skruchy. - Powinienem był bardziej opanować emocje, jednak na pewno wie pan, jak to jest przy pięknej kobiecie. Nie mogłem pozwolić, by ktoś uchybiał pańskiej bratanicy.

Giancarlo przeniósł swoje surowe spojrzenie na Jennifer, która wstrzymała oddech. Mężczyzna zwrócił się jednak do gospodarza przyjęcia:

- Panie Mauriex, mógłby mi pan wyjaśnić, kogo zatrudnia do pracy? Jak to możliwe, że ten... bandyta znalazł się tutaj?

Francuz zmieszał się wyraźnie, a Jack poczuł oburzenie.

- Przecież to nie... - zaczął, ale nie dane mu było skończyć.

- Zamilcz – uciszył go ostro Mauriex, którego nikt by nie przypuszczał o taką stanowczość. Potem zwrócił się do Giancarla Fabiano, a jego ton na powrót stał się służalczy: - Zapewniam pana, że wszyscy moi pracownicy przechodzą gruntowną inspekcję i nie ma wśród nich bandytów. Jeżeli ten chłopak w jakikolwiek sposób zagroził pańskiej bratanicy, zapewniam, że otrzyma stosowną karę, a panu i panu Rocolemu mogę jedynie wręczyć swoje najszczersze przeprosiny i zapewnienie, że taka sytuacja nigdy więcej się nie powtórzy.

Karę? Jaką znowu karę? Za co? Już przecież otrzymał "karę" od Rocolego. I to zupełnie niezasłużoną.

Giancarlo wydał się uspokojony słowami Mauriex, a w oczach Rocolego widać było jadowitą satysfakcję. To wszystko było niesprawiedliwe. Jack spojrzał błagalnie na Jennifer. Tylko ona mogła uratować go z tego bagna.

Dziewczyna wyglądała, jakby wiedziała, o co mu chodziło. Ale jakoś niespecjalnie kwapiła się do tego, by mu pomóc. Chyba wciąż była na niego zła. Ale Jack nie dawał za wygraną i wywiercał jej dziurę w brzuchu swoim spojrzeniem. Jeśli teraz się za nim nie wstawi, będzie mógł na zawsze pożegnać się ze swoją misją. A przecież Matt i Danny nie poradzą sobie bez niego...

W sumie to nie wiedział, na co liczył. Niby obiecała, że będzie go kryć, gdyby Mauriex miał do niego pretensje. Ale przecież Jennifer to zimna, wyrachowana zabójczyni. Dlaczego niby miałaby mu pomóc?

- To nie tak, stryju – odezwała się nagle dziewczyna pewnym siebie głosem. Wszyscy spojrzeli na nią. - To moja wina, że Jack jest tutaj zamiast pracować. To ja go tu wyciągnęłam.

Giancarlo zmarszczył brwi.

- Dlaczego to zrobiłaś?

- To zdolny chłopak – ciągnęła Jennifer. - Poznałam go niedawno i widziałam, co potrafi. Chciałam z nim tylko porozmawiać. Trochę mnie zdenerwował, zbyt ostro zareagowałam i właśnie wtedy pojawił się pan Rocoli. Resztę już znasz.

Jack poczuł wdzięczność nie do opisania. Nie mówiąc już o tym, że Jennifer po raz kolejny zaskoczyła go swoją szlachetnością. Może jeszcze jakoś uda mu się z tego wywinąć...

- To prawda? - spytał Jacka Mauriex.

- Tak, proszę pana – odpowiedział chłopak. - Tak właśnie było.

Mauriex spojrzał na Giancarla, starając się ukryć swoje zadowolenie, że to nie jego pracownik okazał się winny całemu zajściu. Ale nie do końca mu to wyszło.

Szef zacisnął usta tak, że ułożyły się w cienką linię.

- Charles – odezwał się spokojnym, choć groźnym tonem. - Dopilnuj, by Jennifer znalazła się w domu. Nie zapomnij o Amelii. Proszę mi wybaczyć moje bezpodstawne oskarżenia, panie Mauriex. Przepraszam, chłopcze, za nazwanie cię bandytą – zwrócił się do Jacka, a ten omal się nie zachłysnął ze zdziwienia. - Panie Rocoli, zechce pan mi towarzyszyć?

Opuścił balkon, nie mówiąc już nic więcej, a za nim podążyli Mauriex i Rocoli. Jack kątem oka zauważył, jak Saverio szepcze coś Spluwie na ucho. Charlie ruszył za szefem, a Jennifer, dumnie wyprostowana, jakby wcale nie zrobiła nic złego, za nim.

Jack zatrzymał ją jeszcze.

- Dziękuję – szepnął.

Spojrzała na niego z wyższością.

- Powiedziałam, że będę cię kryć przed Mauriex i dotrzymałam słowa. Tylko już nigdy więcej nie wchodź mi w drogę.

Odeszła, nie mówiąc już nic więcej, a Jack poczuł ukłucie... żalu? Jakby zabolały go jej słowa.

- Dałeś czadu – zaśmiał się Danny, klepiąc Jacka po ramieniu.

- Nie wierzę – mruknął do siebie Matt, który właśnie do nich dołączył. - W ogóle nie zwróciła na mnie uwagi. Jak to możliwe?

Jack nie odpowiedział na to pytanie, patrząc na drzwi, za którymi zniknęła Jennifer. Z otępienia wyrwał go dopiero głos Culiniego.

- Brawo, chłopaki – zawołał Spluwa, klaskając w dłonie. - Z dnia na dzień zaskakujecie mnie coraz bardziej. Może chcecie teraz porozmawiać o tej pracy?

***

Jako że na weekend wyjeżdżam w miejsce, gdzie komputer będzie zbędny, a o zasięgu prawdopodobnie nikt nie słyszał, wstawiam nowy rozdział dzisiaj. Cały ranek spędziłam na ostatnich poprawkach i dopieszczeniach, więc mam nadzieję, że jest okey. Niemniej jednak, dawajcie mi znać o błędach.
Mam nadzieję, że się spodoba :)

Ściskam,
Naiada