Rozdział 6. Bal

Łóżko Jennifer było tak wygodne, że gdy już się w nim położyła, wcale nie miała ochoty wstawać. Tym bardziej, że wciąż była niewyspana. Gdy więc zadzwonił budzik, oznajmiając, że dochodzi godzina szesnasta (Jennifer odsypiała poprzednią noc spędzoną na dachu opuszczonej szkoły w West Garfield Park), żałowała, że nie ma przy sobie karabinu maszynowego albo bomby do uciszenia go. Nie chciało jej się jednak wyciągać ręki spod cieplutkiej kołdry i wyłączać alarmu. To byłaby zbrodnia przeciwko łóżku.

Gdy jednak do jej sypialni wpadła pewna torpeda o imieniu Mia, nie miała wyjścia. Dziewczynka wskoczyła na łóżko i zaczęła się wydzierać.

- Wstawaj, Jennifer! WSTAWAJ!

- Nie masz czasami opcji "Drzemka"? - spytała zaspana Jennifer spod kołdry.

Mia nachyliła się nad nią i ściągnęła jej okrycie z głowy.

- Charlie powiedział, że jeśli nie wstaniesz sama, to mam cię oblać kubłem zimnej wody – oznajmiła złowieszczym tonem.

Jennifer natychmiast zerwała się z łóżka. Jakoś nie miała ochoty na zimny prysznic o poranku. To znaczy po południu. Zwłaszcza, że wiedziała, że Charlie potrafi dotrzymać słowa.

Jennifer udała, że nie widziała zawiedzionej miny Mii.

Najmłodsza członkini Rodziny Fabiano wyglądała jak aniołek. Miała śliczną buzię, sięgające pasa brązowe włosy i zadarty nosek. Duże, ciemnobrązowe oczy odziedziczyła po tacie, a promienny, zaraźliwy uśmiech – po mamie.

- Jadłaś coś? - spytała Jennifer.

- Nie mogłam! - zawołała dziewczynka. - Jestem zbyt podekscytowana!

- Nie pójdziesz nigdzie bez śniadania. - Jennifer nie dawała za wygraną, mimo że wielkie oczy siostry wywiercały jej dziurę w brzuchu.

- Chyba kolacji?

Jennier machnęła ręką, to nie było istotne.

- Proszę! - zawołała Mia, składając ręce jak do modlitwy. - Ja chcę się już zacząć szykować!

Jennifer westchnęła, zrezygnowana. Nigdy nie potrafiła odmówić siostrze. Zwłaszcza, że na ten dzień Mia czekała od bardzo, bardzo dawna. Dzisiaj miał odbyć się bal charytatywny u pana Mauriex, na którym Rodzina Fabiano po raz pierwszy miała pokazać się w komplecie. Razem z małą Mią, która debiutowała w wielkim świecie. Trudno się więc dziwić jej podekscytowaniu.

- No dobrze, to zrobimy tak – Jennifer nachyliła się i szepnęła jej do ucha: - Pójdziesz na dół i poprosisz Laurie, żeby zrobiła nam coś pysznego. Potem przyniesiesz to do mojej garderoby, gdzie zrobimy pokaz mody, żeby wybrać kreacje. Zgoda?

Mia aż zapiszczała z radości i od razu pobiegła na dół.

Jennifer przeciągnęła się, próbując rozpędzić zmęczenie. Miała ochotę na długą, odprężającą kąpiel, ale wiedziała, że nie było na to czasu. Postanowiła, że weźmie szybki prysznic.

Gdy wychodziła z łazienki z mokrymi jeszcze włosami, Mia czekała już na nią w garderobie. Siedziała na fotelu, machając nogami, które nie dosięgały ziemi, a na stoliku obok czekały paluszki rybne, sałatka grecka, wino dla niej i sok malinowy dla Mii. Przyniosła też ze sobą stertę swoich ubrań, które miała zamiar przymierzyć. Jennifer dziękowała w duchu Charliemu za to, że nastawił jej budzik nie godzinę albo dwie, ale trzy godziny wcześniej.

Mia podskoczyła, gdy Jennifer weszła do garderoby.

- Mogę być pierwsza? Proszę! Proszę! Proszę! - zawołała, skacząc na fotelu.

- Zjadłaś coś? - Jennifer spojrzała na nią surowo.

Mia spuściła głowę. Starsza dziewczyna wzięła jednego paluszka i zamachała jej przed nosem.

- Na razie tylko jeden, dobrze? Musisz być silna, żeby dać radę przymierzyć te wszystkie sukienki. Proszę, nie każ mi się bawić z tobą w samolocika. Chyba jesteś już na to za duża?

Mia po długim zastanowieniu i ociąganiu się zjadła paluszka. Potem, przeszczęśliwa, rozpoczęła pokaz mody. Jennifer w tym czasie rozkoszowała się sałatką, w odpowiednich momentach klaszcząc i wiwatując, a w innych bucząc. W końcu, po czterdziestu minutach przebierania, Mia i Jennifer wybrały śliczną, lawendową sukienkę, w której dziewczynka wyglądała jak księżniczka.

Teraz przyszła kolej na Jennifer, która zapowiedziała, że nie zacznie, dopóki Mia porządnie się nie naje. Dziewczynka posłuchała, choć nie bez marudzenia. Jennifer mogła zacząć. Nie powiedziała siostrze, że strój na ten wieczór miała już zaplanowany, wybrany wspólnie z jej stylistką, Anette, która pomagała jej za każdym razem, gdy Jennifer musiała pokazać się publicznie. Nie chciała jednak sprawić jej zawodu, więc przebierała się we wszystko, co proponowała Mia. W końcu wybrały długą, dopasowaną czerwoną suknię bez ramiączek. Tak jak chciała Anette.

Wkrótce pojawiły się fryzjerka i makijażystka. Dina uczesała obu dziewczynom taką samą fryzurę – luźnego koka, a Debbie zrobiła im makijaż. Jennifer – seksowny i wyrazisty, a Mii – delikatny i dziewczęcy. Obie były bardzo zadowolone z efektu końcowego, choć Mii więcej frajdy przyniosło jego uzyskanie.

O wpół do dziewiętnastej w drzwiach pojawił się Charlie, wystrojony jak nigdy.

- Ale panienka dziś pięknie wygląda – zachwycił się od progu.

- Nie wydurniaj się, Charlie – odparła Jennifer, rzucając ostatnie spojrzenie do lustra.

- Nie mówiłem do ciebie, tylko do panienki Mii. - Ściszył głos, choć Jennifer i tak wszystko słyszała: - Jest panienka pewna, że chce się pojawić na balu z tym... czymś? Przecież panienki siostra wygląda, jakby banda sikorek zrobiła sobie gniazdo na jej głowie.

Mia zachichotała, a Jennifer oparła ręce na biodrach i rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.

- Przestań, Charlie – powiedziała Mia. - Jennifer jest śliczna.

- Dobrze, drogie panie, nasze limo czeka pod domem.

Na bal jechali wszyscy, choć dwoma limuzynami. Stryj Giancarlo, Saverio, Marco Costello i Luca Locci pojechali już dawno temu. Jennifer, Mia i Charlie jechali razem z Ricky'm, jednym z jego ochroniarzy, Peterem, Enzem ze swoją nową towarzyszką na dzisiejszy wieczór, Ritą, i Tonym.

Mimo że Jennifer na ogół nie lubiła spędzać czasu ze swoją rodziną, dzisiaj, wyjątkowo, panowała wesoła atmosfera. Pierwszy zauważył to Ricky i skwitował, mówiąc, że "sztywniaki jadą drugim autem."

Dotarli na miejsce nieco spóźnieni, ale w dobrych humorach. Mia była tak podekscytowana, że w limuzynie nie potrafiła spokojnie wysiedzieć.

- Jak tak dalej pójdzie, to jeszcze będziemy musieli się z nią męczyć do rana – zauważył Charlie z uśmiechem.

Jennifer wcale by to nie przeszkadzało. Woliła towarzystwo Mii niż nadętych, fałszywie uprzejmych sztywniaków. Lubiła spędzać czas z młodszą siostrą, choć zwykle nie miała go dla niej aż tak dużo.

Gdy wyszli z limuzyny, przywitał ich błysk fleszy. Bal u tego Francuza był ważnym wydarzeniem, a oprócz Rodziny Fabiano, pojawiały się na nim inne ważne szychy. Nic dziwnego, że miejscowe brukowce żerowały tu dzisiaj. Chciały wyłapać jakąś sensację.

- Uśmiechnij się ładnie – szepnęła Jennifer do siostry. - Chyba nie chcesz wyglądać jak zombie na okładkach jutrzejszych gazet.

Mia natychmiast posłuchała. Wcale nie peszyła ją obecność paparazzich, którzy okazali żywe zainteresowanie pojawieniem się po raz pierwszy publicznie najmłodszej Fabiano. Ruszyła dzielnie przez tłum, dotrzymując kroku siostrze.

W środku było już spokojniej. Orkiestra grała łagodne, odprężające nuty, a po marmurowych posadzkach przechadzali się wystrojeni goście. Po wścibskich paparazzich nie było śladu.

Jennifer zauważyła stryja stojącego w sporej grupce osób. Wzięła Mię za rękę i ruszyła, by zameldować, że dotarły. Ricky, Charlie i Peter ruszyli za nimi.

Giancarlo Fabiano stał w otoczeniu Luci, Saveria, Marca, gospodarza balu Jacome'a Mauriex i... Jennifer poczuła, że kolana się pod nią uginają, a serce przyspiesza do rozszalałego galopu. Wśród tych wszystkich ludzi stał Domenico Rocoli i patrzył właśnie na nią. Dziewczyna skuliła się pod mocą tego spojrzenia, ale za nic w świecie nie chciałaby, by przestał.

- Cieszę się, że dotarliście – powiedział Giancarlo, gdy ich zobaczył. Oczywiście ani w jego głosie, ani w oczach nie było ani krztyny radości.

- Ominęło was przemówienie pana Mauriex – odezwał się niskim, grubym głosem Marco Costello.

Marco Costello był kolejną niezastąpioną bronią Rodziny Fabiano. Podobnie jak Enzo i Ricky, pełnił fukncję kogoś w rodzaju kapitana w ogromnej armii Giancarla Fabiano. Był to mężczyzna o szerokich barach i wielkiej posturze, wzrostem przewyższający każdego na przyjęciu. Miał jajowatą głowę, krótko przystrzyżone czarne włosy, małe, piwne oczka i nos w kształcie kartofla. Nie grzeszył urodą, ale to się nie liczyło. Był wielki i straszny. A do tego w stu procentach lojalny wobec szefa. Wzbudzał lęk w każdym, kto go zobaczył i nikt nie chciał zajść mu za skórę.

- Nie rozpaczamy nad tym – zaśmiał się Ricky, a ojciec zgromił go spojrzeniem.

Ricky Fabiano miał postawione na żel brązowe włosy, jeszcze ciemniejsze oczy i wąskie usta jak Giancarlo. Był nawet przystojny, choć dość niski. Wzrostem nie przewyższał nawet Jennifer.

- Ależ to nic, to nic – zawołał Jacome Mauriex, krępy, elegancki staruszek w okrągłych okularach. - Cieszę się, że państwa widzę. Panienko Fabiano, wygląda pani zjawiskowo. Niestety, muszę udać się do innych gości. Życzę dobrej zabawy.

I zniknął w tłumie gości. Jennifer zastanawiała się, czy to aby nie była tylko wymówka, by opuścić towarzystwo najbardziej niebezpiecznej rodziny w Chicago. W sumie, to wcale by się nie zdziwiła.

Na jego miejsce pojawił się Enzo z Ritą i Tonym.

Melodia grana przez orkiestrę zmieniła się i teraz była żywsza, bardziej skoczna. Mia podskoczyła i pociągnęła za sobą Ricky'ego.

- Chodź, zatańcz ze mną, proszę – błagała.

Ricky, mimo że nie wyglądał na najszczęśliwszego, nie miał wyjścia i zabrał małą Mię na parkiet.

- Kim jest ta urocza osóbka? - spytał Rocoli, patrząc za nimi.

- To moja bratanica – wyjaśnił Giancarlo. - Siostra Jennifer.

Rocoli spojrzał na dziewczynę swoimi świdrującymi oczyma, a ona nie potrafiła zdobyć się na nic więcej niż tylko nieśmiały uśmiech.

- Tak więc, wracając do naszej rozmowy – odezwał się nagle Saverio – będzie zawsze do pana dyspozycji.

Rocoli leniwie przeniósł swoje spojrzenie z Jennifer na jej kuzyna.

- A jeśli ktoś będzie miał równie naglącą sprawę? - spytał.

- Jestem pewien, że w jakiś sposób uda nam się to pogodzić.

Rocoli zamyślił się i znów spojrzał na Jennifer.

- A cena?

- O żadnych pieniądzach nie będzie mowy, gdy już wstąpi pan do Rodziny.

- Czy wszyscy mają takie przywileje?

- Nikt oprócz pana ich nie potrzebuje. Wystarczy im ochrona pana Fabiano, ich wrogowie nie wymagają interwencji... - urwał, jakby powiedział coś niewłaściwego, po czym poprawił się: - Nie wymagają specjalnego traktowania.

- Rozumiem.

Zapadła cisza. Jennifer próbowała w jakiś sposób wyłapać sens tej rozmowy, ale ten wyślizgiwał się jej przez palce. Wzruszyła więc ramionami i, korzystając z tego, że obok przechodził kelner, gwizdnęła mu jeden z kieliszków szampana. Nie wiedziała, dlaczego Rocoli tak na nią działał, ale po ich pierwszym spotkaniu miała wielką ochotę urźnąć się jak świnia i robić rzeczy, na które normalnie by się nie odważyła. A skończyło się na bijatyce i porachunkach z gliniarzami.

- Czy człowiek Larottich powiedział coś? - spytał nagle Enzo.

Kieliszek zamarł w połowie drogi do ust Jennifer. Dziewczyna spojrzała na Spluwę z niedowierzaniem.

- Człowiek Larottich?

- Owszem – przyznał Charlie. - Pamiętasz tych policjantów z wczoraj? Nie chciałem ci tego mówić przy obcych, ale to skorumpowani dranie wysłani przez Larottich po ciebie. Żaden normalny glina nie zbliżyłby się do nikogo z nas.

Jennifer wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia.

- Po mnie?

- Tak. Ci tchórze myślą, że gdy dostaną ciebie, będą mogli sobie pozwolić na wszystko.

- Jak to? - Jennifer gubiła się w tym coraz bardziej. - Przecież między Rodzinami panuje pokój, prawda?

Spojrzała pytająco na Giancarla, ale ten nie kwapił się, by jej odpowiedzieć.

- Myślę, że to nie jest odpowiednie miejsce i czas na takie rozmowy – rzekł w końcu.

- Ale faktem jest, że Larotti pozwolili sobie na zbytnią bezczelność – odezwał się Enzo. - Atak na Jennifer to jak atak na pana, szefie. Nie możemy pozwolić, by czuli się bezkarni.

- Co więc proponujesz? - spytał milczący do tej pory Luca Locci. - Mamy wypowiedzieć im wojnę?

Spluwa uniósł ramiona i rozejrzał się po twarzach zgromadzonych.

- Czemu nie? Mamy dość siły. Rozwalmy łeb temu skorumpowanemu bydlakowi, a jego truchło podrzućmy pod próg Larottich. To będzie ostrzeżenie. Przecież i tak nic nie mówi, prawda?

- Uparcie milczy – odpowiedział mu Marco. Jego usta wykrzywiły się nagle w złowieszczym uśmiechu. - Ale spokojna głowa, jeszcze zmusimy go do gadania.

- W to nie wątpię – mruknął Enzo dziwnym głosem.

Giancarlo Fabiano wymienił spojrzenia ze swoim doradcą. Jennifer wydało się, że ta dwójka właśnie odbyła niewerbalną rozmowę, jakby knuli coś, o czym nie może dowiedzieć się nikt inny.

- Nie jesteście głodni, panowie? - spytał nagle Luca, łapiąc się za wielki brzuch. - Podobno serwują tu dziś pyszności.

Poklepał Enza po ramieniu i ruszył razem z nim i jego nieobecną duchem towarzyszką w stronę syto zastawionych stołów. Saverio i Tony poszli w ich ślady. Natomiast Giancarlo skinął głową na Marca Costella i odszedł do jakichś ludzi, najprawdopodobniej swoich "przyjaciół". Towarzystwo rozeszło się. Zostali tylko Jennifer, wspomniany wcześniej wielkolud, Charlie, Peter i Rocoli.

Po chwili dołączyli do nich zmęczeni tańcem Ricky i Mia. Dziewczynka wyglądała na uradowaną, choć nie umordowaną, a Jennifer była wdzięczna, że jej siostrzyczka nie musiała wysłuchiwać tego wszystkiego, o czym mówili przed chwilą.

- Widzieliście, jak tańczyłam? - spytała, robiąc wielkie oczy.

- Oglądać panienkę na parkiecie to prawdziwy zaszczyt – pochwalił ją Rocoli, puszczając do niej oko. - Czy sprawi mi panienka tę przyjemność i zatańczy ze mną krótki taniec?

Mia aż zapiszczała z radości, gdy przystojny mężczyzna wyciągnął do niej rękę. Chwyciła ją, rumieniąc się okropnie i pozwoliła zaprowadzić się na parkiet. Jennifer posłała ciepły uśmiech Rocolemu, który zdążył jeszcze zerknąć na nią przez ramię.

- On cię wodzi za nos – syknął Charlie, patrząc za dziewczynką i jej nowym tanecznym partnerem. Ricky i Peter zdążyli już zniknąć w tłumie gości.

Jennifer posłała mu gniewne spojrzenie.

- Wcale, że nie – oburzyła się. - Jest po prostu miły.

- Jest miły, bo czegoś od ciebie chce. Powiedz mi, ilu znasz ludzi, którzy są bezinteresownie mili?

Jennifer nie potrafiła mu odpowiedzieć na to pytanie. Prychnęła wściekle, ta rozmowa w ogóle jej się nie podobała.

- O co ci chodzi?

- Tracisz dla niego głowę.

- Mylisz się.

- Zachowujesz się jak niedoświadczona uczennica. Musisz wziąć się w garść.

- Jesteś zazdrosny? - syknęła do niego Jennifer z jadowitą satysfakcją. Nie chciała słuchać żadnych lekcji. Nie od Charliego.

Chłopak spojrzał na nią powoli poważnym wzrokiem.

- Martwię się o ciebie. Przecież wiesz.

- Tak? - Jennifer skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na przysłuchującego się ich rozmowie Costella. - Co myślisz o Domenicu Rocolim, Marco?

Mężczyzna zastanowił się nad odpowiedzią. Zmarszczył brwi, jakby nie było to wcale takie łatwe.

- Myślę, że ma łeb na karku – powiedział w końcu. - Jest porządnym chłopem i dobrze traktuje twoją siostrę. Jest dla ciebie odpowiedni, prodigio.

Jennifer spojrzała butnie na Charliego, zadzierając głowę do góry. A ten tylko wywrócił oczami i odszedł bez słowa.

- Dzięki, Marco – westchnęła zadowolona dziewczyna.

- Nie ma sprawy – odparł mężczyzna. - Powiedziałem tylko to, co myślę, prodigio.

Jennifer uśmiechnęła się pod nosem. Marco Costello wzbudzał powszechne przerażenie i nikt nie posądziłby tego wielkiego mięśniaka o bycie łagodnym. Rzeczywistość była jednak inna. Na co dzień mężczyzna siał postrach na zlecenie szefa, ale w towarzystwie Jennifer zmieniał się w troskliwego wujka. I zdawało się, że tylko ona znała go od tej strony. Był dla niej dobry, uprzejmy i pomocny, jak nikt inny (oczywiście nie licząc Charliego) okazywał troskę o nią. Nazywał ją "prodigio", a to w wolnym tłumaczeniu znaczyło mniej więcej "cudowne dziecko." Jennifer uwielbiała, gdy tak do niej mówił, mimo że od dawna nie była już dzieckiem.

Jej przemyślenia przerwało pojawienie się Mii i Rocolego. Dziewczynka była czerwona na twarzy od wysiłku, ale jej usteczka nie przestawały się uśmiechać.

- Jak było? - spytała Jennifer, usilnie starając się skupić wzrok na siostrze, ale ten ostatnio uparł się, żeby płatać jej figle i co chwilę uciekał w stronę przystojnego mężczyzny.

- Super! - zawołała Mia. - Nico tańczy lepiej niż ktokolwiek inny. Ale teraz strasznie chcę mi się pić. Idziemy do stolika, Jennifer?

- Ja z tobą pójdę – zaproponował Marco, wyciągając do niej rękę i posyłając wymowne spojrzenie starszej siostrze.

Jennifer podziękowała mu bezgłośnie, a już po chwili została sam na sam z Domeniciem Rocolim, który jak zwykle świdrował ją spojrzeniem ciemnych oczu.

- Nico? - Jennifer uniosła brew, nie mogąc powstrzymać uśmiechu.

Mężczyzna rozłożył bezradnie ręce.

- Cóż mogę rzec? Twoja siostra jest przekonywująca. I potrafi wywiercić dziurę w brzuchu.

- To cała Mia!

Przez moment panowała cisza, w trakcie której ich radosne uśmiechy zmieniały się powoli w bardziej tajemnicze i zagadkowe, a powietrze dookoła zaczęło drgać od gęstniejącego napięcia.

Rocoli wyciągnął rękę w stronę Jennifer.

- Czy mogę prosić do tańca?

Dziewczyna bez zastanowienia podała mu dłoń i dała zaprowadzić się na parkiet. Los chciał, że orkiestra grała właśnie jakąś romantyczną balladę. Rocoli przyciągnął Jennifer do siebie i wolną ręką objął ją w talii. Byli blisko. Bardzo blisko. Zaczęli powoli kołysać się w rytm muzyki, a ruch ten sprawił, że dziewczynie zrobiło się jeszcze bardziej gorąco. Musiała walczyć z pragnieniem przywrzenia do mężczyzny całym ciałem. Uznała, że najlepszym sposobem walki będzie rozmowa.

- Zdecydował się pan już? - wypaliła, odsuwając się od niego na tyle, by widzieć jego twarz. Piękną twarz.

- Zdecydowałem na co? - spytał uprzejmie Rocoli.

- Czy przyjmie pan propozycję mojego stryja?

Uśmiechnął się dobrodusznie.

- Wciąż się zastanawiam.

- Może ja będę w stanie pomóc panu dokonać wyboru? - zaproponowała Jennifer, posyłając mu zagadkowe spojrzenie.

- Jestem pewien, że jesteś w stanie zrobić wiele rzeczy.

Znowu to robił. Znowu jej pochlebiał. A ona znowu pozwalała, by te pochlebstwa zagłuszyły jej czujność. To było już irytujące, jak bardzo słaba była przy nim.

Tymczasem Rocoli zasępił się, jakby nie potrafił znaleźć odpowiedzi na nurtujące go pytanie.

- Wszystko w porządku? - spytała Jennifer z zaciekawieniem.

- Zastanawiam się... - urwał, jakby nie będąc do końca pewny, czy może mówić dalej. - Zastanawia mnie ta sprawa z Larottimi – powiedział w końcu. - Czy twoja rodzina ma z nimi na pieńku?

Jennifer westchnęła. To były stare dzieje. W zasadzie sprawa sięgała jeszcze czasów jej ojca. Wielkie Rodziny Chicago jakoś nigdy nie potrafiły żyć ze sobą w zgodzie. I mimo że na ogół panował pokój, co jakiś czas dochodziło do starć, które kończyły się zwykle dość brutalnie. Nie było trudną sztuką sprowokować inną Rodzinę. Czasami wystarczyło tylko złe słowo albo krzywe spojrzenie, żeby wywołać wojnę.

- Parę miesięcy temu stryj wypatrzył jakiś dobrze zapowiadający się interes – zaczęła Jennifer ostrożnie, by nie powiedzieć za dużo. - Chodziło o jakiś hazard czy coś takiego. W każdym razie lokal znajdował się w Ashburn, które kontrolowali Larotti. Stryj nie powinien był tego robić, ale przed oczami miał takie góry pieniędzy, że w końcu przejął lokal i całą dzielnicę.

Rocoli zrobił zaskoczoną minę.

- Twój stryj nie wygląda na kogoś, kto popełnia głupie błędy.

- To nie był błąd – poprawiła go Jennifer. - W każdym razie nie w mniemaniu stryja. Larotti byli wściekli, ale nie mieli dość siły, by postawić się stryjowi. A on o tym doskonale wiedział. Tak było do czasu...

- Córka Larottiego wyszła za Ronalda Canorego – odezwał się Rocoli, jakby nagle wszystko zrozumiał. - Ich Rodziny zawiązały sojusz. Są silniejsze.

Jennifer skinęła powoli głową.

- Dokładnie. Podwoili swoje siły. Do tej pory panował pokój. Choć sądziliśmy, że Larotti tylko czekają na zaczepkę z naszej strony, ale widocznie w końcu wzięli sprawy we własne ręce.

Rocoli puścił dłoń Jennifer i pogładził jej policzek, spoglądając na nią z troską. Dziewczyna wzięła głęboki wdech, by opanować rwące się do przodu serce.

- Nie boisz się? - spytał z przejęciem mężczyzna.

- Nie mam czego – odparła z trudem Jennifer. - Nawet połączeni Larotti i Canore nie mają szans z potęgą mojego stryja.

- Są jeszcze Gambioni – przypomniał Rocoli, kładąc obie dłonie na jej talii i przyciskając ją mocniej do siebie.

Jennifer otoczyła ramionami jego szyję i przytuliła skroń do jego policzka. Zamknęła oczy, rozkoszując się tą cudowną chwilą. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie było jej tak dobrze.

- Gambioni to nie problem – odezwała się niechętnie. Sama już nie wiedziała, co mówi. - Przekabacę ich na naszą stronę. A jeśli wesprą Larottich i Canorech, to czeka nas wojna. Ale to my wyjdziemy z niej zwycięsko.

- Skąd ta pewność? - Rocoli mówił wprost do jej ucha; jego oddech przyjemnie ją łaskotał.

Uśmiechnęła się pod nosem i w końcu otworzyła oczy. Zapatrzyła się w jakiś bliżej nieokreślony punkt.

- Mamy przecież mnie – wyjaśniła takim tonem, jakby to było oczywiste. - Mamy Marca Costella i Grupę Szturmową Spluwy. Nikt nam nie podskoczy.

- Oczywiście – szepnął Rocoli głosem, który jeszcze wczoraj powodował, że uginały się pod nią kolana. Ale teraz było już inaczej.

Jennifer zauważyła coś, co wzbudziło jej zainteresowanie i Rocoli mógł sobie robić ze swoim głosem, co tylko chciał, ale on już na nią nie działał.

Odsunęła się od niego delikatnie, ignorując jego nic nierozumiejący wzrok. Wspięła się na palce i wyszeptała mu do ucha:

- Wybacz, ale muszę cię przeprosić na chwilę.

Pocałowała go jeszcze w policzek na pożegnanie i pozostawiła na środku parkietu z głupią miną. Może potem Jennifer będzie żałować swojego postępku, ale teraz były ważniejsze sprawy.

Rozejrzała się w poszukiwaniu Charliego, ale jego nigdzie nie było. Trudno, tym razem musiała poradzić sobie sama.

***

Przedstawiam rozdział nr 6. Jak Wam się podoba? Ja jestem strasznie podekscytowana, bo powoli akcja zaczyna się rozkręcać. No i w końcu mogłam przedstawić mojego kochanego Marco, nie mówiąc już o Mii! Ciekawe, jak spodoba Wam się siostra Jennifer :) A jeśli chodzi o Marco, to na początku pojawia się rzadko, ale później będzie miał dość duże znaczenie. Wszystkich zainteresowanych zapraszam do zapoznania się z jego postacią w zakładce "Bohaterowie".

Zapraszam do czytania i komentowania :D

Ściskam,
Naiada