Prolog

Było strasznie duszno, ledwie dało się oddychać. Przez cały dzień słońce piekło niemiłosiernie, a teraz gdy zniknęło za horyzontem, ustępując miejsca księżycowi, pozostawiło po sobie duchotę i rozgrzane ulice. Ale za tą atmosferą kryła się nie tylko pogoda. Coś wisiało w powietrzu i Alessandra Fabiano doskonale to czuła.

Kobieta była niespokojna, stała przy oknie, obserwując ulicę. Obawiała się, że zza bogatych domów arystokracji zdobiących przedmieścia za chwilę wynurzy się sznur wielkich, czarnych pojazdów o zaciemnionych szybach. Aż zbyt dobrze wiedziała, czym to mogłoby się skończyć dla niej i dla jej rodziny.

Odwróciła się, by upewnić się, że jej dwie córki są tam, gdzie były przed chwilą.

Młodsza dziewczynka miała dopiero kilka miesięcy. Alessandra podeszła do jej łóżeczka, by zobaczyć śliczną buzię. Mia była podobna bardziej do mamy niż do taty. Miała jasnobrązowe loczki i taki sam uśmiech jak Alessandra. Tylko oczy miała po tacie. Duże, ciemnobrązowe oczy. Takie same miała starsza z dziewczynek, która pochylała się teraz nad łóżeczkiem siostry, pokazując jej jakąś zabawkę. Jennifer zdawała się być dziewięcioletnią wersją Emilia, mówili to wszyscy, którzy znali ich oboje. Te same czarne włosy, pociągła twarz, zadarty nos i duże, ciemnobrązowe oczy.

- Gdzie jest tatuś? - spytała.

Alessandra spojrzała w stronę okna. Zobaczyła tylko blask latarni i światło pobliskich domów.

- Niedługo powinien tu być – odpowiedziała, gładząc córkę po włosach.

Tak naprawdę nie miała pewności, czy zobaczą jeszcze ojca dziewczynek. Równie dobrze Emilio mógł już nie żyć... Alessandra potrząsnęła głową. Nie, rozkazała sobie, wyrzuć z siebie tę myśl.

Jennifer dostrzegła zmianę na twarzy matki i przytuliła ją, dziecięcym tonem mówiąc, że wszystko będzie dobrze.

- Tak wiem, kochanie. - Kobieta obdarzyła córeczkę niepewnym uśmiechem.

W tym momencie drzwi otworzyły się i stanął w nich Charlie. Alessandra spojrzała w jego stronę, mając nadzieję, że przynosi dobre wieści.

- Pani Alessandro – przywitał się młody chłopak. - Mam wiadomość od pana Emilia. Mówił, że macie zabrać rzeczy i być gotowe do wyjazdu w każdej chwili.

- Dziękuję – odparła kobieta, spoglądając na swoje córki. Chłopak skinął głową i chciał wyjść, ale Alessandra zatrzymała go. - Charlie, wracaj do domu.

Zawahał się przez moment.

- Ale proszę pani, ja jestem gotowy, żeby...

- Wracaj do domu – powtórzyła kobieta dobitniej. - To nie jest prośba.

Charlie spuścił głowę, zrezygnowany. Spojrzał jeszcze na Jennifer, która wyszczerzyła do niego zęby, nieświadoma niczego.

- Oczywiście – powiedział, cofając się. - Do widzenia.

Oby, pomyślała Alessandra.

- Jennifer, idź do pokoju po swój plecak – poleciła córce, a sama zabrała się do wrzucania pomiętych rzeczy porozrzucanych na wielkim łóżku do torby podróżnej.

Starsza córka wróciła po kilku minutach.

- Jestem gotowa, mamusiu – oznajmiła z uśmiechem, zadowolona z siebie.

W tym samym momencie na końcu drogi pojawiły się reflektory samochodowe. Alessandra stanęła nieruchomo, wpatrując się w oślepiające światło. Tylko jedna para, jeden samochód. To musiał być Emilio.

- Zostań tutaj, wrócę za chwilę. Pilnuj siostry – powiedziała do Jennifer i zniknęła za drzwiami.

Dziewczynka wzruszyła ramionami i podeszła do łożeczka siostrzyczki. Podniosła upuszczoną wcześniej zabawkę, rozglądając się uważnie.

- Całe szczęście, że Carmelita tego nie widziała – powiedziała do siostry. - Jakby zobaczyła, że zostawiłam coś na ziemi, znowu obraziłaby się na mnie i przestała sprzątać mój pokój na cały rok. A to wcale nie jest fajne. Pamiętaj, Mia, nie zadzieraj z Carmelitą. Już ja cię nauczę wszystkiego, co musisz wiedzieć.

Mała otworzyła bezzębną buzię, śmiejąc się radośnie.

- Ja też się cieszę, że tu jesteś – odpowiedziała jej Jennifer, uśmiechając się.

Nagle przez okno do pokoju wlał się potężny blask reflektorów. Zza szyby dało się słyszeć ryk silników. Jennifer spojrzała w tamtą stronę bez żadnego zainteresowania. Mia skrzywiła się i zaszlochała cicho.

- Nie bój się – uspokoiła ją siostra. - To pewnie goście do taty. Zawsze jest ich tu pełno.

Drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł Emilio Fabiano, a za nim Alessandra.

- Tatuś! - zawołała z uradowaniem Jennifer.

Emilio podszedł do córki i ukucnął przy niej. Pogładził ją po ciemnych włosach i pocałował w czoło.

- Posłuchaj mnie teraz uważnie – zaczął powoli, by dziewczynka mogła zrozumieć. - Pójdziesz teraz z Mią i z mamusią, dobrze? Musicie iść bardzo szybko, jakby was gonił smok, jasne?

Jennifer zmarkotniała. Poczuła, że coś jest nie tak. Zwykle, gdy tata przyjeżdżał po kilku dniach, to od razu wymyślał jakąś nową zabawę i bawili się przez całą noc. Dlaczegoby teraz mieliby się nie bawić?

- Ale ja chcę zostać z tobą.

- Ja też chciałbym, żebyś została ze mną. - Emilio westchnął i pogłaskał śliczną twarzyczkę. - Posłuchaj, nie mamy teraz dużo czasu. Ja muszę zostać tutaj, a ty musisz obronić mamusię i Mię. Wiem, że jesteś bardzo dzielna i silna, i wiem, że dasz radę. Idą tutaj bardzo źli ludzie i tatuś musi się z nimi rozprawić. Ale zaraz po tym, obiecuję, że do was dołączę, dobrze?

Jennifer z trudem powstrzymywała płacz. Ale tatuś powiedział, że jest dzielna i silna, więc nie mogła się teraz rozpłakać. Skinęła tylko głową, zaciskając zęby.

Emilio uśmiechnął się i wziął córkę w objęcia.

- Kocham cię bardzo mocno, najmocniej na świecie, pamiętaj o tym – szepnął jej do ucha.

- Ja ciebie też, tatusiu – odparła dziewczynka.

Nagle z dołu doszedł ich hałas. Strzały. Jennifer przestraszyła się.

- Nie mamy już czasu – załkała Alessandra.

Emilio przytulił ją i pocałował w skroń.

- Dam wam tyle czasu, ile trzeba – powiedział cicho. - Nie ufajcie nikomu. Idźcie już. Kocham was.

Alessandra prawie płakała. Jennifer chciała być silniejsza i powstrzymywała się ze wszystkich sił.

Emilio dotknął jeszcze główki Mii, po czym wyciągnął pistolet i rozkazał swojej rodzinie uciekać.

Alessandra podniosła Mię, złapała Jennifer za rękę i wybiegła z pokoju. Dziewczynka patrzyła za ojcem tak długo, jak mogła, dopóki drzwi nie zamknęły się. Chwilę później dało się słyszeć strzały. Teraz rozbrzmiewały już w całym domu, ale najgłośniej Jennifer słyszała te, które dochodziły z sypialni rodziców.

Matka pociągnęła ją w dół schodami, przez siłownię i salę kinową. W pewnym momencie dziewczynce zdawało się, że zobaczyła ścianę, która została przemalowana na czerwono. A może to wcale nie była farba...

Nagle Alessandra zatrzymała się. Zaklęła pod nosem, ale Jennifer udała, że tego nie słyszała. Alessandra wyciągnęła pistolet i dała go starszej córce.

- Wiesz, do czego to służy, prawda? - spytała. Dziewczynka kiwnęła głową. - Dobrze wiesz, że to nie jest zabawka. Schowaj go i wyciągnij tylko w razie potrzeby, zgoda?

Jennifer znowu kiwnęła głową i wzięła od matki broń, chowając ją za pasem. Alessandra podała jej też siostrę. Dziewczynka wzięła ją ostrożnie, to był pierwszy raz, kiedy sama trzymała ją na rękach. Mia była o wiele ważniejsza niż pistolet.

Alessandra pocałowała obie dziewczynki. Minę miała zawziętą, choć czerwoną od płaczu.

- Wiesz, gdzie się schować. Zrobię ci teraz przejście, a ty pobiegniesz tam ze wszystkich sił, jakby goniło cię całe stado smoków, dobrze?

- Ale jakby ktoś tam był? - spytała Jennifer przestraszonym głosem.

- Po to dałam ci pistolet – odpowiedziała Alessandra. - Nie pozwól tknąć Mii. Jak już będzie cicho, idź do stryjka. My z tatą dołączymy do was później, jasne?

W miarę mówienia głos coraz bardziej się jej załamywał. Jennifer była przerażona, nigdy nie widziała mamy w takim stanie.

- Kocham cię – powiedziała jeszcze na pożegnanie Alessandra. - I powiedz Mii, że też ją kocham, jak tylko będzie na tyle duża, żeby zrozumieć, dobrze?

Jennifer przygryzła wargę, żeby się nie rozpłakać. Skinęła głową i spojrzała na swoją młodszą siostrzyczkę, która patrzyła teraz na nią nic nie rozumiejącym wzrokiem.

- Policz trzy wystrzały, a potem biegnij się schować – rozkazała Alessandra.

Kobieta wyciągnęła drugi pistolet i zamknęła oczy. Westchnęła cicho, uspokając oddech. Nie mogła chybić. Poderwała się i wyskoczyła zza rogu. Raz. Dwa. Trzy.

Jennifer pomknęła jak strzała. Nie chciała patrzeć, ale zdołała kątem oka zobaczyć trzech mężczyzn upadających na ziemię. Przytuliła mocniej siostrę i biegła najszybciej jak potrafiła. Za sobą usłyszała kolejne strzały, a potem krzyk. Kobiecy. Gonili ją. Słyszała ich wielkie buciory uderzające o posadzkę. Ale oni nie znali tego domu, a ona znała go doskonale.

Udało jej się dobiec do kryjówki. Kiedyś, bardzo dawno temu, zanim w ogóle jej tata przyszedł na świat było to przejście dla służby, ale zasypało korytarz i teraz została tylko mała wnęka w ścianie. Jennifer wcisnęła się tam razem z siostrą. Od drugiej strony nie było widać, że są tam drzwi, tym bardziej, że zasłaniało je biurko. Tata zawsze mówił, że to najbezpieczniejsze miejsce w całym domu.

Jennifer siedziała tam teraz, skulona, z małą Mią na kolanach. Jej serce waliło jak oszalałe, a do świadomości powoli zaczęło docierać to, co się stało. Zaczynała już rozumieć, że jej rodzice ja okłamali. Nie zamierzali przyjść, nie zamierzali przyjść już nigdy więcej...

***

Witam Cię bardzo serdecznie, drogi czytelniku! Bardzo się cieszę, że tu trafiłeś i mam nadzieję, że opowiadana przeze mnie historia przypadnie Ci do gustu i zostaniesz ze mną na dłużej.

Parę informacji na dobry początek. Po pierwsze, nowe rozdziały będą się pojawiać co dwa tygodnie (jeśli kogoś to interesuje ;). Po drugie, proszę, komentujcie, a w komentarzach oprócz uwag i sugestii, zostawiajcie też adresy swoich opowiadań, ponieważ jestem bardzo głodna ciekawych historii :)

Ściskam i całuję mocno,

Naiada